Het Griekse eiland Kastellorizo, met zo'n vijfhonderd inwoners, heeft zichzelf met trots de titel van 'eerste covid-vrije eiland van de Europese Unie' verschaft. Het eilandje ligt vlak bij de Turkse kustlijn, onder Rhodos, en raakte helemaal gevaccineerd. Toeristen zijn bij deze welkom, al wordt dat nog even wachten op het opengaan van de Griekse grenzen.
Dat de inwoners van het eilandje allemaal een prik ontvingen, ligt aan de beslissing van de Griekse regering om inwoners van eilanden waar geen ziekenhuis is, prioritair te vaccineren. In een vorige blog meldden we al dat Griekenland meer dan een miljoen vaccinaties toediende; de kans dat dan een pittoresk eilandje helemaal gevaccineerd raakt is gewoon een kwestie van tijd.
De toekomst zal zeker nog meer van die corona-vrije plekken creëren. Het mag verbazen dat er nog geen Vlaams woonzorgcentrum is dat zichzelf die titel heeft toegezegd. Binnenkort krijgen we nog het eerste gevaccineerde dorp, de eerste gevaccineerde stad, het eerste gevaccineerde land… Het zijn vlaggetjes op de weg naar vrijheid.
Ach ja. Lang zal de roem van Kastellorizo dus niet duren. Het doet denken aan van die duffe dorpen waar je aan de hand van minuscule pijltjes iets in de overtreffende trap kan bezoeken. De oudste olijfboom, het diepste meer, het wijdste uitzicht. Nooit valt het te checken, en al is het uitzicht best ok, die overtreffende trap is ook maar drie letters op het eind van een woord.
Het eiland Ikaria is misschien zo een plek. Het is een van de blauwe zones in de wereld: plaatsen waar de bevolking ouder wordt dan elders. Naast het Japanse Okinawa, Loma Linda in Californië en Nicoya in Costa Rica. Tal van cameraploegen streken er al neer, en het is best schattig om te zien hoe de postbode van Ikaria nog post sorteert op naam en niet op adres – er zijn immers geen straatnamen - maar een echte aanleiding om er op vakantie te gaan lijkt het niet.
Toegegeven, we lieten er ons ook al aan vangen, aan die overtreffende trap. Zo stond de oudste olijfboom van Griekenland ergens in een stoffig veld tussen nog stoffiger pijltjes. En dat diepste meer, tsja, dat is natuurlijk ook maar gewoon een waterplas. Of er iets mis is met duffe plekken? Ach nee. Het gaat om de associatie die je er zelf aan geeft.
Zo denken wij bij diepe meren aan de krokodil die een paar jaar in een stuwmeer op Kreta overleefde. In het enige barretje aan het meer kon je op navraag een foto met een vage langwerpige vlek bekijken. En aan Ikaria koppelen we een restaurantje in een stadje tegen de luchthaven van Athene. Een oudere dame frituurt er visjes die ’s nachts bij het eiland gevangen zijn. Niemand verstaat wat ze zegt, maar ook niemand bakt beter.
Ooit verzint er iemand een app die niet de overtreffende trap, maar de genietende trap meeneemt. Niet aan de hand van sterren of uitroeptekens, maar gemeten aan de stilte na het eten, de stilte bij het uitzicht of de stille zucht tijdens een rit met opengedraaid raam. Tot dan glimlachen we om de commentaren, de slechte vertalingen van die commentaren, of het feit dat de officiële naam van Kastellorizo ‘Meyisti’ is. “De grootste.”
