Zou er een reisgids te maken zijn die rekening houdt met alle factoren waar een reiziger ter plekke mee te maken krijgt? Je kent het wel, je staat op de hoek van een willekeurig stel straten in een willekeurige stad en je vraagt je af wat je precies wil. Een koffie en een krant? Nog wat cultuur snuiven? Een hapje? Of is het al aperitieftijd? De gids in je zak weet veel, maar niet waar op dat moment de zon schijnt, waar de koffie perfect geroosterd is en waar het niet te lawaaierig is voor je krant.
In eigen stad of dorp lukt zoiets perfect. Ieder van ons heeft op zijn of haar harde schijf een massa informatie staan om dat voor elkaar te krijgen. We weten waar het op welk moment druk of kalm is, wie we kunnen ontmoeten en wat de prijzen zijn. We vormen er onze gewoontes naar. Op zaterdag, na de boodschappen zitten we daar, op zondag ginder. Regen of zon? We passen ons moeiteloos aan.
Het heeft even geduurd en het zal nog wel wat duren, maar ook Athene begint zich langzaamaan op die manier voor ons te gedragen. Nu de extreem korte winter van toch wel een week voorbij is, verlangen wij zowel als de Atheners naar een tafeltje met zon op onze snoet. Dat klinkt eenvoudiger dan het is. De meeste restaurants, koffiezaken en bars hebben wel meer tafeltjes buiten dan binnen, maar die zijn allerminst op de zon georiënteerd. In een stad waar het eerder bakken is dan sudderen, zijn de straten liefst nauw, schaduwrijk en met hun terrassen aan de noordzijde of onder een flink afdak.
Hoe heerlijk is het daarom dat onze databank ondertussen zo gevuld is met informatie en plekjes dat we relatief moeiteloos en in verschillende wijken kunnen aanduiden waar de zon wél van de partij zal zijn. Zo is er één tafeltje op Plateia Avyssinias waar de winterzon tot 14u blijft schijnen tussen de kraampjes van de rommelmarkt door. Of kiezen we voor een van de zaakjes aan Adrianou langs de oude Agora, waar de zon meestal ongenadig maar nu weldadig schijnt? Opletten wel voor de slagschaduw van de Stoa, want die kan nog roet in het eten gooien. Of is het net nog fris genoeg voor het terras van Veranda? Een lege vlakte met wankele tafels, maar wat een zicht en wat een rust.
Dat we dat weten is natuurlijk het gevolg van talloze eerdere zoektochten, succesjes en vergissingen. Van heel veel opslaan, proberen, genieten en nog eens proberen. Of soms simpelweg zaken opnieuw doen. Zo merken we dat we op de meeste historische plekken die we de afgelopen maanden nog eens deden, systematisch verrast worden door nieuwe zaken. Het kanon op de Acropolis zagen we nog niet eerder. Hoe mooi je het onderscheid ziet tussen Ionische, Dorische en Korinthische zuilen in de Romeinse Agora. Of dat de gevangenis van Socrates zich eigenlijk in de oude Agora bevindt. Soms lijkt het alsof we nog niet eerder op die plek waren. Hoe hebben we dat allemaal kunnen missen?
Een stad is natuurlijk een levend organisme en dat zijn wij ook. Het woelt en het krioelt en er zal altijd wel weer iets nieuws te ontdekken zijn. Er zijn seizoenen, zaken die opengaan of sluiten, historische vondsten en tijdelijke expo’s. Hoe zou je dat ooit kunnen vastleggen in een gids? Inwoners, ja, die doen dat. Omdat ze regelmatig de stad intrekken, naar boven kijken voor het weer en naar binnen voor het goestingske. Omdat ze elkaar informeren: daar is het goed. Dat lukt ons nu ook even, in deze grote stad die Athene heet. Omdat we naar buiten trekken, omhoog en naar binnen kijken… Maar straks, als we weer terug zijn, zal die kennis dag aan dag zijn updates missen.
Zou Artificiële Intelligentie zoiets ooit kunnen omvatten? En willen we dat wel? Dat we vandaag met open vizier door de straten van Athene zwerven en regelmatig voor een gesloten deur of een schaduwrijk tafeltje staan heeft minstens zoveel charme als het tafeltje dat wél in de zon staat. Het plezier zit net zo goed in de vondst als in de poging. Zoals gisteren, toen we planden om restaurant Avocado uit te proberen, maar op een dakterras met frietjes aan Syndagma eindigden. De zon scheen, onder ons passeerden 15 geblindeerde wagens van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken en in de verte stond er niemand bij de Evzones. Een unieke dag die wellicht nooit meer zal terugkeren. Dat kon ons weinig schelen. Dat er een musje mee van de frietjes kwam pikken, dat dan weer wel. Bijna gaven we hem een naam.
