Na de mededeling dat je aan een tafeltje mag gaan zitten met je bubbel, is de opwinding over de heropening van de terrassen toch wat gaan liggen. Ok, de frisgetapte pint zal een verschil maken. Maar het visioen over sociale contacten die zich weer op gang trekken schuift door naar het onbekende ‘later’.
Het deed ons denken aan het Woestijnvis-programma Over de oceaan. Daarin steken 6 BV’s met twee schippers in een zeilboot de Atlantische oceaan over. Ontspan TV waarin de makers er met goede montage in geslaagd zijn zowel cliffhangers te genereren voor elke reclame als sympathie voor elke deelnemer. Wij keken er met plezier naar.
Wat deze Finse format met onze terrassen te maken heeft? In de laatste aflevering van de serie bereikt de ‘Moby Sick’ Guadeloupe. Er klinkt ‘land in zicht’ en vanaf dan ontstaat er iets wat uitstekend te vergelijken is met de onrust na het vorige overlegcomité. Want land in zicht betekent voor elk van de deelnemers iets anders. Verlies van rust, nog even genieten, opgewonden gillen of opeens weer luidop kunnen bellen. Het valt allemaal samen en daardoor ook allemaal uit elkaar. Weg is de samenhorigheid van drie weken alleen maar zee en 17 seconden douchen.
Hoe compleet de verandering is valt op als de deelnemers zes maand later nog een laatste keer samenkomen om na te kaarten. “Oh, wij zijn slechte vrienden” klinkt het uit de mond van Belgische Griek (Giannis) Jani Kazaltsis als blijkt dat er na het avontuur niet naar elkaar gebeld is. Er wordt nog wel herhaald dat er vriendschappen voor het leven gesmeed zijn, maar het ongemak en de dagelijkse realiteit zijn duidelijk alweer in de verhoudingen geslopen.
Hoe zal het zijn na corona? Zullen we de winst en de rust van thuiswerken en uit het raam naar vogeltjes kijken meenemen? Of keren we helemaal terug naar het café-, cultuur-, werk en sociaal leven van voordien? Dankzij corona (her)ontdekten we gemis. Verdiepten we onze behoeftes. Dit is wat ik nodig heb om mezelf te zijn.
Zonder twijfel wordt het een combinatie van beide. Met grote kwispelstaart zullen we weer aan togen en op terrassen zitten, genietend van elkaar. Met grote teugen zullen we genieten van cultuur, reizen (Ellada!) en een pint of ouzo te veel. Maar tegelijk weten we ondertussen een paar extra dingen. Over onszelf, onze noden en wat we werkelijk belangrijk vinden. Ieder van ons deed het. We tuurden over de oceaan (tuin, woonkamer) en keken naar onszelf. Die blik is dan toch een cadeautje van corona. Wij pakken die mee naar ons eerste terras.
Giamas!
