Op amper 30 km van Athene ligt het pistache-eiland Aegina. Je vaart er op 1,5 uur naartoe vanuit de haven van Piraeus. 8 euro kost dat. Groot is Aegina niet, 85 km², op zijn langst 18,5 km. Je wandelt makkelijk van de ene hoek naar de andere, van het noorden naar het oosten, van zuid naar west. Dan zie je elke keer een ander stukje van de Middellandse zee. Daar, de Peloponnesos. Daar, Athene. Daar, de wijde zee.
Ondanks de beperkte oppervlakte wonen er 13.000 Grieken op het eiland. Zo hebben nogal wat rijke Atheners er een villa aan zee. De vrouw van Varoufakis, om er maar één te noemen. Op vrijdagavond zie je de Atheners aankomen, met de ferry of met hun eigen jacht. Dan gonst de haven van de activiteit en feest de jeugd tot de ochtend. Op zondagavond wordt alles weer stil en een beetje slaperig.
Het kleine eiland werd bij toeval een pistache-eiland. Tot het eind van de 19de eeuw hadden de meeste landeigenaars op het eiland wijngaarden. Toen ontdekte één van hen dat pistachebomen op Aegina minder zorg nodig hadden dan wijnstokken en dat de nootjes meer opbrachten. Minder en meer, een plus een werd twee en ondertussen staan er nergens meer pistachebomen en is de pistache van Aegina erkend als Europese oorsprongsbenaming. Lekker zijn ze wel, de noten. Mooie bomen ook.
Dat kleine en grote raken zich wel vaker op Aegina. Zo is de hoofdstad van het eiland ook de vestiging van de allereerste regering van het moderne Griekenland. Het gebouw waar ze vergaderden staat er nog, net als de kathedraal waar de eerste premier – graaf Ioannis Kapodistrias - werd ingezegend. Een gedenkplaat aan de muur vermeldt de korte passage: van januari 1828 tot december 1829 werd hier bestuurd. Of beter, werd hier steun en geld gezocht voor wat nog Griekenland moest worden. Kapodistrias en zijn regering verhuisden eind 1829 naar het vasteland om in Nafplio de eerste hoofdstad van het land op te richten. Daar schoten twee broers hem twee jaar later dood.
Het mooiste verhaal over Kapodistrias is zijn introductie van de aardappel in Griekenland. Dit zou het voedsel van de toekomst worden, vond hij. Makkelijk te telen, voedzaam en een goedkope vuller voor de verarmde bevolking. Helaas bleken de Grieken helemaal niet geïnteresseerd in deze vreemde groente. Kapodistrias deed daarop iets slims (en lichtjes gekopieerd naar Duits voorbeeld). Hij liet een gevaarlijk uitziend peloton plaatsen rond de opslagplaats met de opdracht niemand een strobreed in de weg te leggen. De aardappels stegen prompt in waarde, werden allemaal gestolen en zijn ondertussen een vast bestanddeel van elke Griekse hoofdmaaltijd.
Het kleine Aegina is tenslotte niet alleen pistache-eiland, ex-bijna-hoofdstad en resort van de rijken, het is ook een bedevaartsoord. In een oversized kerk in het midden van het eiland liggen de resten van Nektarios van Aegina. Gelovigen schuiven aan en kussen de zilveren dekplaat van zijn tombe, een gebaar dat wel eens wonderen opleverde. Deze verbannen priester van nederige afkomst werd pas 80 jaar na zijn overlijden – met excuses - heilig verklaard en is daarmee een van de recentste heiligen van de orthodoxe kerk.
Is het eiland met verhalen het bezoeken waard? Het hoeft niet allemaal even groots of historisch te zijn. In het Aegina van vandaag valt vooral het groeiende contrast op tussen rijk en arm. Wie zich neerzet op een stoel in de haven zal al snel het slecht startende brommertje naast de Porsche Carrera ontwaren of de dodelijke vermoeidheid in de ogen van restaurantpersoneel dat ook na het toeristisch seizoen moet doordraaien voor de Atheense bezoekers. Kijk zeker ook eens naar het groentestalletje op de kade, op een eenvoudige boot tussen buiten- en binnenlandse jachten, uitgebaat door broer en zus. Open van 8u ’s ochtends tot 23u ’s avonds. Opstellen en afbreken ervoor en erna. Elke dag weer.
Comments