In Griekenland worden Kerst en nieuw overschaduwd door nieuwe corona-maatregelen. Er is de terugkeer van het verplichte masker op straat, en in het openbaar vervoer en supermarkten is een KN95-masker verplicht (zo’n koffiefilter is dat). Bovendien worden alle publieke festiviteiten voor de feestdagen afgelast. Grieken zijn geen groot oudjaarvierders – meestal kaarten ze thuis – maar het traditionele vuurwerk boven de Acropolis zal dus ook niet doorgaan. Wie in familie gaat vieren wordt streng aangeraden zich vooraf te laten testen.
Ook voor reizigers zijn de regels sinds kerstavond strenger. Eerder was al beslist dat wie het land binnen wil zich hoe dan ook moet laten testen. Gevaccineerd of niet. Nu komt daar een extra aanbeveling bij om je te laten testen op de tweede en vierde dag na aankomst. We zagen hierdoor al verschillende mensen hun reis uitstellen.
Terwijl op de achtergrond het debat over de effectiviteit van de maatregelen of het al dan niet gevaccineerd zijn doorgaat, vraag ik me af of de kinderen van na corona ooit meewarig naar ons zullen kijken. “Opa wil weer verluchten.” Of “Ja oma, we niezen altijd in onze elleboog.” Zoals wij meewarig naar het hamstergedrag van onze eigen (groot)ouders keken.
Eerlijk gezegd merk ik het al een klein beetje, die blijvende impact van de coronacrisis. Zo is de zin om op café te gaan verdwenen. Natuurlijk, we gaan nog wel eens een glas drinken, braaf aan ons tafeltje. Maar die uitlaatklep van urenlang op café hangen en vreemden op de schouders slaan en je leven zomaar aan anderen vertellen of dat van anderen aanhoren is compleet weg.
Zou dat nog terugkomen, vraag ik me af, als we zoals Pedro Falcon voorspelt nog tot 2023 met corona-golven te maken hebben. Of zelfs langer, als we de WHO mogen geloven. Of zouden we, na corona, net véél meer op café gaan. Vrienden en avonden hamsteren tot we niet meer kunnen. Geen mens die het weet.
Wat bovendien, zal de tijd zijn die we nodig hebben om corona te vergeten? Wanneer zullen we – na de laatste prik - opnieuw volkomen onbezonnen en zonder er ook maar een seconde bij stil te staan, weer vrienden thuis ontvangen, aan de toog of in de filmzaal hangen, onze ouders en grootouders knuffelen? Zal dat even lang duren als de tijd die corona heeft gehad om onder ons vel te kruipen? Corona 2020-2023. Afkicken van Corona 2024-2027.
Want zo begrijp ik het verzet tegen steeds weer nieuwe maatregelen ook. Het is het verzet tegen loslaten en het besef dat het later moeilijk nog hetzelfde zal worden. De cultuur verzet zich heftig, maar ook de antivaxers lijken vaak op hen die het meest van loslaten te verliezen hebben. De schrik om nooit meer terug te krijgen wat je had.
Misschien is het tijd om de zaken in dat perspectief te gaan bekijken. Het perspectief van verlies en herstel. Het zou kunnen helpen om te beslissen dat we meer vaccins aan de derde wereld gaan geven en zo de coronatijd te verkorten. Het zou zelfs kunnen helpen om de antivaxers beter te begrijpen. Over welk verlies roepen ze eigenlijk? En is dat iets wat we zelf kwijt willen?
Of, om een voorbeeld te nemen dat bij deze blog past, wat als de Grieken door corona hun vanzelfsprekende gastvrijheid zouden verliezen? Of wij allemaal? Zo stond ik laatst met een bestelling olijfolie bij een vriendelijke heer. Mondmasker op. Of ik me niet even wilde zetten en een koffie drinken. Hoe vanzelfsprekend was dat vroeger.
