Griekenland vierde afgelopen donderdag haar 200-jarige nationale feestdag. In 1821 startte het eerste verzet tegen de Ottomaanse bezetter. En hoewel speciaal voor deze dag de gerenoveerde National Gallery opende in Athene en menig huishouden de traditionele kabeljauw met lookpuree verorberde, was het een feest in Covid-mineur.
Even leek het of het organiserend comité van de feestdag een stunt voor elkaar had gekregen door de Griekse vlag op gebouwen wereldwijd te projecteren. De ‘blauw-wit’ wapperde op het operahuis in Sidney, op de Chinese muur en langs het bekende Braziliaanse Jezus-beeld. Helaas ging het om montages, niet om echte beelden.
Zullen wij dan maar een extra bijdrage leveren aan de feestdag? In de rubriek ‘Griekser kan niet’ keken we deze week met veel binnenpret naar een filmpje over DE Griekse sla. Het filmpje, gemaakt als fantastisch lesmateriaal voor mensen die Grieks studeren, bevat zo veel blauw-witte details dat het echt niet misstaat op de nationale feestdag.
Allereerst is er de feitelijke rijkdom. Tussen het snijden van komkommer, tomaat en paprika krijg je mee dat Griekse sla in Griekenland boerensla heet (choriatiki of village salad), dat er best wel veel olijfolie in mag (daar zijn we voor ) en waar en hoe de sla is ontstaan (als belastingontduiking door Atheense restauranthouders tijdens het kolonelsregime). Er passeren zelfs beelden van het antieke theater van Epidavros, waar je bovenaan nog steeds perfect een fluistertoon op het podium kunt horen. Al heeft dat dan weer niks met Griekse sla te maken.
Minstens zo leuk zijn de huiselijke details. Zo koopt Dimitris de lelijkste tomaten om ze te redden van de ondergang en schilt Marilena komkommer het liefst met een mes. En ja, normaal moeten er zwarte olijven en feta in de sla, maar groene olijven en geitenkaas zijn net zo goed, toch? Gewoon overgieten met goede olijfolie uit de plastic fles en bestrooien met origano van mama uit een potje suikerstroop.
Hoe herkenbaar zijn die details. Olijfolie in plastic flessen zonder label op de toog van de lokale supermarkt. Kruiden plukkende oma’s aan de kant van de weg. Een dunschiller uit een van de overal opduikende 1 euro-shops die je daarna nooit meer gebruikt. En tenslotte, helemaal op het einde van het filmpje: van papara doen. Soppen. Je neemt hiervoor een stuk brood, doopt het al pratend in wat er nog aan sappen overblijft in de schotel op het midden van de tafel en geniet er achterover leunend van op het einde van je zin. Boerse sla, we missen je.
